ბოლო მეტროს გაჭირვებით მივუსწარი. აქოშინებული შევედი თითქმის ცარიელ ვაგონში და სკამზე დავენარცხე. „სქროლვა“ დავიწყე, მაგრამ ინტერნეტი არ იყო და უკვე ნანახი „ნიუსფიდის“ დაზეპირება დამეზარა. მუსიკას ვერ მოვუსმენ, ყურსამენს ვეღარ ვიკეთებ მას შემდეგ, რაც ყურზე პირსინგი გავიკეთე. დიდად არც მადარდებს, ხალხის სმენა მიყვარს. მითუმეტეს, რომ ძალიან კარგი სმენა მაქვს და ყველაფერი შემიძლია გავიგო, ვინ, რას, სად ჩურჩულებს და ეს პროცესი საშინლად მითრევს. ზოგჯერ ტრანსპორტიდან ჩასვლა მავიწყდება ამის გამო. მოკლედ, მუსიკა გამოირიცხა. წიგნიც არ მაქვს. რა ვქნა, თვალების ცეცება დავიწყე. ვაგონში, ჩემ გარდა, მხოლოდ ერთი გოგოა. მოშორებით ზის და წიგნს კითხულობს. დავაკვირდი, ლოცვების წიგნია. ჩაცმის სტილიც ისეთი აქვს, რაღაცნაირი „მორწმუნოებრივი“. სახეც წაშლილ ფრესკას მიუგავს. მთლიანად ჩათრეული ჰყავს საკითხავს, ან წესია ასეთი გულმხურვალე მლოცველებში, არ ვიცი. შევეშვი გოგოს და სარეკლამო პოსტერების დაზეპირებაზე გადავედი. მოწყენილობაა. ძილი რომ მეხერხებოდეს, იდეალური სიტუაცია იქნებოდა. თანაც ბოლო გაჩე...
Comments
Post a Comment